روزنامه ایران نوشته بود که زنان یک قبیله در کشور کنگو درصورت تولد فرزند پسر او را زنده بگور می کنند تا سرباز گروههای درگیر درجنگ نشوند.می دانید 20 سال است که کشور کنگو درگیر جنگ فرقه ای و قیبله ای خانمانسوز است .زنان این قبیله امیدوارند با این کار روزی این درگیری ها به خاطر نبود سرباز و مردان تمام شود و بتوانند ارامش وصلح را درک کنند.
لطفا کمی فکر کنید !!
چطور مادری راضی می شود نوزاد خود را زنده بگور کند ؟؟؟
ایا اینطور نیست او خسته از جنگ و خونریزی است .از درگیری که بیست سال است بسیاری از نزدیکان او را به کام مرگ برده واو را داغدار عزیزانش کرده .و او را ملعبه واسیر فاتحین جنگ کرده است .بیست سال کم نیست ..یک عمر است ..چرا زنان قبیله ای در افریقا با بیسوادی و عدم رشد نیافتگی خود برای صلح چنین فداکاری می کنند .
گرچه سازمان حمایت از حقوق بشر رفتار این مادران را محکوم کرده و ان را خشونت دانسته اند و این عمل را توجیه پذیر نمی دانند .ولی شاید این خشونت تنها راه باقی مانده برای زنانیست که خانواده ومردان وشرافت خود را در طی این جنگ بیست ساله از دست داده اند!!!
جنگ ها در طول تاریخ برای ارضای قدرت طلبی و ثروت وناشی از خودخواهی جهالت ونا اگاهی انسانها بوده جنگ خود بخود ایجاد کننده سیکل معیوب نفرت وکشتار وجنگ که باز تولیده کننده جنگ ونفرت است.از مارتین لوتر کینگ نقل است:
تلفات بعد ازجنگ , نفرت بعد از جنگ را زنده نگه می دارد.
اگر به تاریخ ملت ها نگاه کنیم .همیشه ملت ها از فاتحان سرزمین خود به بدی یاد می کنند . برای مثال در سرزمین خودمان ایران در فرهنگ عامه مردم ایران کلمات » مغول وچنگیز و تاتار واسکندر واعراب و صدام » نفرت انگیز ترین کلمات است چون یاداور کشتار وخرابی و قتل مردمان سرزمین ایران است .یا در هند اگر بخواهند کسی که خونریز و وحشی معرفی کنند به او لقب » نادرشاه , سلطان محمود ویا چنگیزخان مغول » میدهند .و یا در اروپا واژه های» اتیلا و هیتلر » چنین کاربردی دارند.گرچه استثناهایی هم درتاریخ وجود دارد
لائوتزه حکیم چینی درباره جنگ سخن پر از نغز دارد:
«اسلحه های جنگی هرچه کارامد بدشگونتر
و با نفرت انگیزی بیشتر
انکه که به زندگی ارج می نهد در راه جنگ گام نمی گذارد
در جنگ:
پسندیده ترین ارزش های انسانی ,لگد کوب نکوهیده ترین هیجانات رزمندگان می گردد. و شریف ترین مردمان دوران صلح, از والاترین به پست ترین پایگاه انسانی خود سقوط می کنند
اسلحه های جنگی شیطانی اند وپلید
دست یازیدن به جنگ کار خردمندان نیست .
مگر گریز و گزیر از ان نباشد
پیروزی در جنگ خجستگی نیست.
شادمان بودن از پیروزی در جنگ به وجد امدن است از کشتار انسانها»
از منظر دیگر ما انسانها خودمان چنگ افروز هستیم .وتا زمانی که دوستدار زندگی و صلح نباشیم و تمایل به جنگ خواهیم داشت .صلح طلبی را باید از جامعه کوچک خود که همان خانواده و خویشان خود اغاز کنیم همانطور که جنگ طلبی و خشونت از همان نهاد ایجاد می شود ( قتل هابیل توسط برادر خود قایبل به عنوان اولین نزاع وقتل ). شناختن خود و افراد وملتهای دیگر و احترام به افریدگار که ما را از قبایل وملتهای گوناگون افریده (اگاهی ) شاید بهترین راه گسترش صلح و برادری وجلوگیری از جنگ است .وگرنه شاید روزی مادران ما نیز مانند زنان قبایل کنگو به چنین راه حلهایی فکر کنند یا روزی فرا رسد که ترس ووحشت از اسلحه های جنگی بشر را متقاعد کند که صلح بهتر است ..همانطور که توماس ادیسون گفته:
روزی از مغز علم , ماشین ویا نیروئی چنان ترسناک و قدرتنمد ظهور خواهد کرد که حتی ستیزه جو ترین انسانها که جرات شکنجه ومرگ را برای نابودی دیگران را دارند وحشت زده خواهند شد و تا پایان دنیا جنگ را کنار خواهند گذاشت
پي نوشت:
اين مطلب با ديد كلي به صلح وجنگ نگارش شده و هيچ ربطي به مسئله هسته اي و اين مسائل نبوده ..بلكه سير كلي جنگ وصلح بررسي شده و ديدگاه انديشمندان ابراز شده است.و قصد نهايي اين است كه تنها راه صلح طلبي برگشت به اصول انساني و خدا پرستي و ايمان است وگرنه .. صلح خواهد امد ..يا به روش مادران كنگويي و يا با ترس از نابودي بشربوسيله اسلحه هاي فوق پيشرفته!!
Read Full Post »
خط خطی های مداد 